Op 2 januari 2022 is Johannes Minnaard 101 geworden! En dan zeiden ze vroeger tegen z’n moeder: “Die zal niet oud worden!” (Want hij hoestte zoveel) Dat was het eerste wat hij tegen me zei!
Hij begon te vertellen dat hij geboren is in Yerseke op 02-01-1921 in een “Boere hoeve” die stond waar nu Albert Heijn gevestigd is. Ze speelden veel buiten en speelden spelletjes waar wij nog nooit van gehoord hebben. Ze gingen salamanders vangen in de sloten met een schootnet, ze bewaarden deze in een sloot en als er kopers waren verkochten ze deze, 5 voor 1 cent. Dan waren we een jaar of 8 zei hij. Ook vingen ze “meulenaartjes” (meikevers). Meulenaartjes kwamen uit de grond als het ging schemeren, dan lagen we op een rijtje op ons buik op de dijk en vingen ze met onze pet. We maakten er een draadje aan vast en blaasden ze warm met onze adem, de pootjes gingen dan heen en weer, de vleugeltjes uit en dan ging hij vliegen. We zongen dan:
Meulentje, Meulentje tellertje aan,
als je je geld gaat tellen ga dan vliegen
En wil je nie vliegen dan roep ik de mos
En laat maar gauw je touwtje los
De meeste mensen waren in die tijd arm en als ze iets konden verkopen of verdienen dan deden ze dat! Koeien binnen zetten bij een boer leverde ook een paar cent op en dan de meikevers en salamanders 5 voor 1 cent. Ik vraag, wat deed je dan met je geld? Snoepjes kopen, zegt hij! Bij v/d Vreede “bakkes vol” halen voor een cent en 1 schepje “zoute drukjes” in je hand. Toen we iets ouder waren gingen de waterkant krukelen en konijnen fokken leverde ook een centje op! We gingen niet lang naar school, als je niet rijk was ging je na de basisschool niet verder leren, maar werken.
Tijdens de oorlog werd er een inval gedaan bij hun huis door de Duitsers, Johannes moest mee. Ze werden op de Paardenmarkt in een beestenwagen gegooid en vervoerd naar het Goes. Daar was een hoge officier van de Duitsers waar je in het kantoor moest komen. Er was verteld dat ze daar moesten zeggen dat ze nodig waren voor de voedselvoorziening, maar helaas Johannes moest mee. Ze gingen met de trein van Goes naar Utrecht. Ze waren er inmiddels achter gekomen dat hij werkzaam was voor de EHBO en dat is zijn geluk geweest. Hij werd opgeleid in een ziekenhuis op de Deense grens en heeft daar ook zijn diploma gehaald. Daarna mocht hij werken in een ziekenhuis in het Duitse Glücksburg, waar hij het goed had.
Hij trouwde 13 december 1945 met Maria Jobse, ze kregen 4 dochters en 1 zoon. Inmiddels heeft hij 8 kleinkinderen en 8 achterkleinkinderen.
Na de oorlog heeft hij vele werkgevers gehad en ging onder andere werken bij van Oord te Werkendam als schipper op een sleepboot. Later kwam hij terug in Yerseke werken bij Fa. Schaap, Piet Vette en Landa. Later nam Cornelisse dit over en begon er een conservenfabriek, waar Johannes de leiding had.
Voor de EHBO heeft hij zich jaren ingezet en is daar ook meerdere malen voor beloond. In 2016 kreeg hij de zilveren Tilanusmedaille met draaginsigne uitgereikt voor zijn verdiensten voor de EHBO. Toen was hij 30 jaar voorzitter en 60 jaar lid. Ook was hij instructeur van de vereniging, van de BB (Bescherming Bevolking), van de reddingsbrigade en gaf hij tot op hoge leeftijd EHBO-lessen op basisscholen. Ik denk dat vele van ons hem daar ook tegen gekomen zijn! Daarnaast stond Minnaard aan de wieg van de hartmassage (nu reanimatie) in Zeeland.
Vanaf klein jongetje was hij gek op voetbal en al jaren trouwe supporter van de VV Yerseke. Ook heeft hij jaren postduiven als hobby gehouden, door de vele veranderingen en digitale tijdperk is hij hiermee gestopt toen hij 96 werd. Het schoonmaken van de hokken werd ook zwaarder en hij vond het mooi geweest. Hij was maar liefst 77 jaar lid van de plaatselijke postduivenvereniging.
Toch heeft hij zelf qua gezondheid ook veel meegemaakt, de dokter telde vorig jaar 26 botbreuken. Daar wijd ik niet teveel over uit, maar van een gebroken arm tot schroeven in de heup door verschillende ongelukjes. Toch heeft hij er geen last van zegt hij en kan nog lopen met zijn rollator. Als de zon weer gaat schijnen gaat hij graag een rondje toeren over de haven, de Yese Moer en straks weer naar de voetbalvereniging om te supporten.
Het schrijven van verhalen en gedichten zit Johannes ook in het bloed. In 2010 bracht hij samen met Uitgeverij Hoekman – Yerseke een boekje uit. Bijnamen van toen in Yerseke, het werd een bestseller. Ze waren al snel uitverkocht. Hij vertelt dat er veel boekjes verkocht en verzonden naar Australië. Vele Yesenaeren vertrokken na de oorlog naar Australië. Ze kochten ze ook voor hun kinderen, zodat ze later konden zien welke bijnamen er waren van hun familie in Yerseke. Deel 2 van de bijnamen kwam uit in 2017. Ieder jaar vragen ze van de gezamelijke kerken in Yerseke of hij een verhaal of gedicht schrijft. Ook afgelopen jaar heeft hij een verhaal geschreven. Zijn dochter heeft het dit jaar en vorig jaar voorgelezen in de Evangelische kerk, daarvoor deed hij dit zelf nog!
“Wat is het geheim van zo oud worden?” Iedere morgen een boterham met stroopvet en s’ avonds een boterham met reuzel. Tussendoor een portje of een glaasje wijn lust hij ook wel.
Tot slot vroeg ik of hij zelf ook mosselen en oesters lust? Jazeker zegt hij! “Ik heb er nog nooit zoveel gegeten als dit jaar! Wat waren ze goed” En ik leg de mosselen ook in het zuur, in potjes met o.a. laurier en verse maggieplant. De kleinkinderen zeggen: “Nergens zijn de mossels zo lekker as bie joe!”
Door: Annuska Barentsen
